Η φορολόγηση των αυτοκινήτων, είτε πρόκειται για την αγορά, είτε για τη χρήση τους (τέλη κυκλοφορίας) διαφέρει από χώρα σε χώρα στην Ευρώπη και οι διαφορές αυτές είναι σε πολλές περιπτώσεις σημαντικές. Αυτό που έχει, όμως σημασία, και δικαιολογεί και τις διαφορές, είναι το σκεπτικό που υπάρχει πίσω από κάθε σύστημα και είναι προφανές ότι μπορεί να διαφέρει ανάλογα με τις προτεραιότητες που υπάρχουν σε κάθε χώρα και κάθε κοινωνία. Σε μια χώρα με μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία π.χ. είναι αυτονόητη η σημασία που έχει η διευκόλυνση της αγοράς αυτοκινήτων, αφού αυτή στηρίζει μια μεγάλη οικονομική δραστηριότητα και δημιουργεί θέσεις εργασίας. Σε μια εισαγωγική χώρα υπάρχουν άλλες προτεραιότητες, που ενδεχομένως να δικαιολογούν ένα διαφορετικό σύστημα, με άλλα κίνητρα και αντικίνητρα.
Σημασία έχει να υπάρχει κάποιο σκεπτικό και εμείς ίσως να είμαστε η μοναδική χώρα όπου δεν υπήρξε ποτέ σκεπτικό. Οι φόροι στην αγορά αυτοκινήτων και τα τέλη κυκλοφορίας αποφασίζονταν πάντα με μία ξεδιάντροπα παραπλανητική επιχειρηματολογία περί κοινωνικής δικαιοσύνης, που στην πραγματικότητα έκρυβε την παντελή ασχετοσύνη των «αρμόδιων», τα κόμπλεξ που ενδεχομένως είχαν απέναντι σε αυτοκίνητα, μάρκες ή ακόμα και κοινωνικές ομάδες και φυσικά δεν περιείχε καμία απολύτως κοινωνική δικαιοσύνη (εφ' όσον τουλάχιστον δεχόμαστε ότι κοινωνική δικαιοσύνη είναι ο συνδυασμός της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κοινωνικού συνόλου και της προστασίας των αδυνάτων). Συχνά μάλιστα, αυτά τα κόμπλεξ και οι ιδεοληψίες που αποτελούσαν την κινητήριο δύναμη πίσω από την επιβολή των φόρων και τελών, αλλά και η αδυναμία των εμπνευστών των φορολογικών μέτρων να αντιληφθούν τη λειτουργία της αγοράς, την ψυχολογία των φορολογουμένων πολιτών, την ίδια τη λειτουργία της κοινωνίας στην οποία ζούσαν, οδηγούσε σε μέτρα που έφερναν τα αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα ή δημιουργούσαν σοβαρές παρενέργειες σε τομείς όπως η ασφάλεια, η ρύπανση της ατμόσφαιρας κλπ.
Οι παλιότεροι θα θυμούνται π.χ. την εγκληματική υπερφορολόγηση των «κυβικών» επί δεκαετίες, η οποία υποχρέωσε τους έλληνες καταναλωτές -σε μια χώρα με ανεπαρκές οδικό δίκτυο, έλλειψη αυτοκινητοδρόμων, ορεινές διαδρομές κλπ- να αγοράζουν αυτοκίνητα με ανεπαρκείς, «αναιμικούς» κινητήρες πολύ μικρού κυβισμού και αντίστοιχα χαμηλής ισχύος, συχνά μάλιστα σε εκδόσεις που οι κατασκευαστές έφτιαχναν ειδικά για την Ελλάδα και πουλούσαν μόνο εδώ. Με αποτέλεσμα φυσικά να οδηγούν οι περισσότεροι αυτοκίνητα με ανύπαρκτη ενεργητική ασφάλεια, οι ελληνικοί δρόμοι να είναι οι ανασφαλέστεροι της Ευρώπης αν όχι όλου του κόσμου και οι νεκροί και τραυματίες στους δρόμου να είναι πολλές χιλιάδες. Το κόμπλεξ απέναντι στα «κυβικά» διατηρήθηκε στη νοοτροπία των κυβερνώντων και των «υπηρεσιακών παραγόντων», κάπως αμβλυμένο ευτυχώς με την πάροδο του χρόνου, ενώ η εξέλιξη της τεχνολογίας επέτρεψε την κατασκευή ασφαλών αυτοκινήτων ακόμα και με κινητήρες μικρού κυβισμού. Και κάποια στιγμή, σε μία από τις σπάνιες αναλαμπές κοινής λογικής που εμφανίζονται στην κυβερνητική πολιτική, αποφασίστηκε ότι τα τέλη κυκλοφορίας πρέπει να βασίζονται σε μία παράμετρο πιο κοντά στην κοινή λογική αλλά και στην ίδια την ονομασία τους και άρχισαν να εξαρτώνται από τις τυποποιημένες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα (CO2).
Τώρα ακούμε ότι η σημερινή κυβέρνηση μελετάει την αλλαγή του συστήματος (και να σκεφθεί κανείς ότι η «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση, συμμετείχε ως αντιπολίτευση σε σκληρούς «αγώνες» για την... προστασία του περιβάλλοντος!), με λογική και πάλι εντελώς λαϊκίστικη, βασισμένη σε τιμές, κυβισμούς και άλλες παρόμοιες ανοησίες. Χωρίς να σκέπτεται κανείς ότι τα «τέλη κυκλοφορίας», όπως λέει και το όνομά τους, πρέπει να επιβαρύνουν όποιον επιβαρύνει την κυκλοφορία (με την ευρύτερη έννοια, που περιλαμβάνει και το περιβάλλον). Μπορεί, λοιπόν, ένα αυτοκίνητο μεγαλύτερου κυβισμού να καίει και να ρυπαίνει λιγότερο από ένα άλλο μικρότερου κυβισμού. Αλλά και η αξία δεν παίζει ρόλο, γιατί η «πολυτέλεια» φορολογείται στην αγορά του αυτοκινήτου (και τα ακριβά αυτοκίνητα πληρώνουν τεράστιους φόρους). Τα τέλη φορολογούν τη χρήση. Μπορεί ένα ακριβό αυτοκίνητο να είναι μικρό (άρα να επιβαρύνει λιγότερο την κυκλοφορία και τη στάθμευση) και να καίει λίγο κι ένα φτηνότερο να είναι μεγάλο και βενζινοβόρο. Το θέμα είναι, ότι δεν παραδειγματίζονται καν από τα καταστροφικά αποτελέσματα της πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων στον τομέα των δημοσίων εσόδων, ακριβώς λόγω της εμμονής τους στη λογική των «κυβικών». ΟΙ αδυσώπητοι αριθμοί λένε, λοιπόν, ότι μόνο το 2014 κατατέθηκαν 38.068 πινακίδες αυτοκινήτων με κινητήρες άνω των 2.000 κ.εκ., στερώντας το κράτος από φορολογικά έσοδα άνω των 50 εκατομμυρίων ευρώ κάθε χρόνο! Και μετά ψάχνουν για «ισοδύναμα« κόβοντας συντάξεις και φορολογώντας μέχρι και τον αέρα που αναπνέουμε..._Π.Φ.
Auto Internet 
