Έχει... μαλλιάσει η γλώσσα μας, χρόνια τώρα, να τονίζουμε ότι πρέπει επιτέλους στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις, αλλά και οι πολίτες, ν' αρχίσουν να αντιμετωπίζουν το αυτοκίνητο ως ένα εργαλείο της καθημερινής ζωής και όχι ως αντικείμενο πολυτελείας, ως προνόμιο ή οτιδήποτε άλλο παρόμοιο. Μάταια όμως! Ο λαϊκισμός που κυριαρχεί όχι μόνο στον πολιτικό λόγο, αλλά και στην άσκηση πολιτικής εξουσίας, δεν αφήνει περιθώρια στην κοινή λογική. Με αποτέλεσμα βέβαια αυτός ο λαϊκισμός να γυρνάει μερικές φορές ως μπούμερανγκ και στους ίδιους τους πολιτικούς και, ειδικά τα τελευταία χρόνια με την οικονομική κρίση, να δημιουργείται π.χ. θέμα με τα βουλευτικά αυτοκίνητα, που αντιμετωπίζονται ως προνόμιο το οποίο πολλοί προτείνουν να καταργηθεί.
Αυτό είναι η φυσιολογική κατάληξη μιας γελοίας πολιτικής, που έχει οδηγήσει εδώ και χρόνια στο εξωφρενικό μέτρο των τεκμηρίων, ελληνική πρωτοτυπία σε παγκόσμιο επίπεδο, το οποίο βασίζεται στο προφανώς παράλογο συμπέρασμα ότι αν έχεις αυτοκίνητο συγκεκριμένου κυβισμού, τότε έχεις -και ξοδεύεις- κι ένα συγκεκριμένο εισόδημα (αν και στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας καταφέραμε να βρούμε κάτι ακόμα πιο παράλογο, τον προσδιορισμό συγκεκριμένου εισοδήματος με βάση -θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου- τα... τετραγωνικά του σπιτιού που μένεις)! Ασχέτως τιμής λοιπόν, ασχέτως μεγέθους, ισχύος και κατανάλωσης, ασχέτως του κόστους ασφάλισης και της συχνότητας των σέρβις, τα «κυβικά» κόβουν ταρίφα φόρου εισοδήματος, ακόμα κι αν είσαι συνταξιούχος με αυτοκίνητο δεκαετίας, που το βγάζεις βόλτα μια φορά το μήνα, επειδή έτσι αποφάσισαν κάποιοι κομπλεξικοί! Το γεγονός ότι υπάρχουν κατασκευαστές που βγάζουν το ίδιο μοντέλο σε δυο και τρεις διαφορετικές εκδόσεις με τα ίδια ακριβώς κυβικά, αλλά με διαφορετική ισχύ και σημαντικά διαφορετική τιμή, δεν φαίνεται να λέει και πολλά σ' αυτούς τους κυρίους, που εκτός από κομπλεξικοί είναι και εντελώς άσχετοι.
Πώς να μη δημιουργείται θέμα μετά με τα βουλευτικά αυτοκίνητα, τα οποία βέβαια τα προηγούμενα χρόνια φρόντισαν οι βουλευτές μας να τα μετατρέψουν από εργαλείο σε προνόμιο με την «οριζόντια» παροχή τους, ασχέτως αναγκών. Κι όμως, αν οι επιλογές γίνονταν με βάση την κοινή λογική κι όχι τη λαϊκίστικη προσέγγιση των θεμάτων, λύσεις υπήρχαν για να καλυφθεί μια πραγματική ανάγκη. Γιατί είναι βεβαίως αυτονόητη η ανάγκη να βρίσκονται τακτικά οι βουλευτές στις περιφέρειές τους, για να έρχονται σ' επαφή με τους πολίτες που εκπροσωπούν και με τα προβλήματά τους. Μόνο που γι' αυτήν την επαφή δεν έχουν όλοι τις ίδιες ανάγκες, άσχετα αν είχαν φροντίσει να παίρνουν όλοι ίδιου επιπέδου αυτοκίνητα. Άλλες ανάγκες μετακίνησης έχει ένας βουλευτής από την επαρχία και άλλες ένας από την Αθήνα, όπως επίσης άλλες είναι οι ανάγκες ενός βουλευτή από τη Μακεδονία κι άλλες ενός βουλευτή από τις Κυκλάδες.
Αν θέλαμε, λοιπόν, να εφαρμόσουμε μία λογική εργαλείου, που δεν θα άφηνε και περιθώρια για λαϊκισμούς, θα έπρεπε πρώτον, τα βουλευτικά αυτοκίνητα να μην επιλέγονται με κριτήριο τα κυβικά, αλλά το μέγεθος, την τιμή και την ισχύ και δεύτερον, οι βουλευτές της ηπειρωτικής Ελλάδας, της Κρήτης και των νησιών του Ιονίου (που ταξιδεύουν μέσω ηπειρωτικής Ελλάδας) να παίρνουν μεγαλύτερα αυτοκίνητα, οι βουλευτές των νησιών του Αιγαίου μικρότερα (σε συνδυασμό όμως με διευκολύνσεις στα φέρι μπόουτ) και οι βουλευτές της Αττικής από ένα σούπερ μίνι, που είναι απολύτως κατάλληλο και επαρκές για τις δικές τους μετακινήσεις. Τότε θα υπήρχε πολύ λιγότερη μουρμούρα για τα αυτοκίνητά τους και ίσως τότε θα απαλλάσσονταν και οι πολιτικοί από το κόμπλεξ με το οποίο αντιμετωπίζουν και φορολογούν τα αυτοκίνητα των πολιτών. Και δεν θα τους φόρτωναν με φόρους από ανύπαρκτα εισοδήματα, μόνο και μόνο επειδή έτυχε να έχουν μερικά «κυβικά» παραπάνω ακόμα και σ' ένα κατά τα άλλα οικονομικό αυτοκίνητο..._Π.Φ.
Auto Internet 
