Πολλές φορές προβληματιζόμαστε για πράγματα που γίνονται ή δεν γίνονται στην Ελλάδα και κάνουμε συγκρίσεις με αντίστοιχες εμπειρίες άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Μόνο που στην Ελλάδα έχουμε συχνά την τάση να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα και να φτάνουμε σε συμπεράσματα μη ρεαλιστικά, που δεν λαμβάνουν υπ' όψη καθόλου την ελληνική πραγματικότητα (και δεν εννοούμε μ' αυτό τις δυσλειτουργίες που υπάρχουν και οφείλουμε να διορθώσουμε, αλλά αντικειμενικά στοιχεία της πραγματικότητας, όπως οι συνήθειες και ο τρόπος ζωής των Ελλήνων, η μορφολογία του εδάφους και το κλίμα, η έκταση και δόμηση των πόλεων κλπ.) Κι αν μεν αυτά τα συμπεράσματα έβγαιναν από απλούς πολίτες και παρέμεναν σε επίπεδο συζητήσεων καφενείου θα ήταν μικρό το κακό και θα λέγαμε ότι είναι απλώς ένα ακόμα δείγμα της τάσης του μεσογειακού χαρακτήρα μας για υπερβολή και παρορμητικές αντιδράσεις. Το κακό είναι ότι η έλλειψη ρεαλισμού διακρίνει συχνά και αυτούς που διοικούν και παίρνουν αποφάσεις, με αποτέλεσμα κατά καιρούς να βλέπουμε προτάσεις που με δυο λόγια θα χαρακτηρίζαμε ως «εκτός τόπου και χρόνου».
Τον τελευταίο καιρό είχαμε δύο τέτοια παραδείγματα, την πρόταση για πίστα Φόρμουλα 1 στη Δραπετσώνα και τη δημιουργία ποδηλατόδρομου 27 χιλιομέτρων από την Κηφισιά ως το Φάληρο, η προβολή των οποίων από τα μέσα ενημέρωσης, χωρίς μάλιστα την ανάλογη κριτική, δείχνει ότι και η ενημέρωση έχει πέσει στην εύκολη παγίδα του εντυπωσιασμού. Και πολλές φορές υποβαθμίζεται σε απλή ανακοίνωση φαραωνικών σχεδίων, χωρίς την κριτική ματιά και την έρευνα που οφείλουν στο κοινό τους οι δημοσιογράφοι. Και φυσικά αυτό δημιουργεί σύγχυση στο κοινό, που δεν μπορεί να γνωρίζει όλες τις παραμέτρους του θέματος, εντυπωσιάζεται ακούγοντας ότι «θα γίνουμε Ευρώπη» σε κάποιους τομείς πραγματοποιώντας έργα ή εκδηλώσεις που θεωρούνται σημαντικά και μετά απογοητεύεται κι επιστρέφει στη λογική του «δεν θα γίνουμε ποτέ άνθρωποι», όταν αυτά τα απίθανα που τους υποσχέθηκαν δεν πραγματοποιούνται.
Προφανώς δεν ισχυρίζομαι ότι δεν μπορούμε στην Ελλάδα να έχουμε φιλόδοξα σχέδια, πως δεν μπορούμε να προγραμματίζουμε έργα και δραστηριότητες που ξεφεύγουν από το παραδοσιακό παρελθόν μας των αγροτικών δραστηριοτήτων και του τουρισμού (οι οποίες φυσικά είναι απαραίτητες, αλλά όχι επαρκείς για να αποκτήσουμε σύγχρονη και ανταγωνιστική οικονομία). Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι δυνατόν να σχεδιάζουμε πράγματα χωρίς να λαμβάνουμε υπ' όψη το πού και πώς θα εφαρμοστούν, μόνο και μόνο επειδή τα είδαμε κάπου έξω και μας άρεσαν. Έτσι μας έφεραν π.χ. στην Αθήνα των 4 (και βάλε!) εκατομμυρίων μία ακατάλληλη λύση σαν το τραμ, επειδή το είδαν και τους άρεσε στο Στρασβούργο, που είναι μια πόλη στο μέγεθος της Πάτρας! Όταν, λοιπόν, εκεί που δεν έχεις ποδήλατα πουθενά, αντί να δημιουργήσεις σταδιακά τοπικές υποδομές στους δήμους και τις γειτονιές, ξαφνικά σχεδιάζεις (σε μια πόλη με μεγάλες υψομετρικές διαφορές) ένα τεράστιο ποδηλατόδρομο 27 χιλιομέτρων (ποιος θα τον χρησιμοποιεί άραγε;), μάλλον πετάς στα σύννεφα. Κι όταν έχεις απορρίψεις τη μόνη σίγουρη λύση για τη δημιουργία πίστας Φόρμουλα 1 και την εξασφάλιση αγώνα (αυτό είναι και το πιο δύσκολο!), χωρίς μάλιστα κόστος για σένα, όπως ήταν η λύση του Ελληνικού (που θα συνεπαγόταν μάλιστα και μεγαλύτερο πάρκο απ' ότι θα γίνει τώρα!), και μετά προτείνεις πίστα στη Δραπετσώνα και περιμένεις ότι ο Έκλστοουν θα σου δώσει και αγώνα, η λέξη αιθεροβάμων είναι επιεικής!
Όταν πατάς, όμως, στο έδαφος, μπορείς να κάνεις φιλόδοξες προτάσεις που να ξεφεύγουν από την πεπατημένη και να φαίνονται πιο ρεαλιστικές (άσχετα από την τελική τους έκβαση, που εξαρτάται από πολλούς παράγοντες). Δείτε π.χ. πώς αντιμετωπίζουν το θέμα «πίστα» αυτοί που προωθούν την αντίστοιχη πρόταση στην Πάτρα. Πρώτον, η σχετική Α.Ε. που δημιούργησαν (430 μέτοχοι) έχει ήδη εξασφαλίσει τη σχετική έκταση, που της ανήκει. Δεύτερον έχει πάρει έγκριση υπαγωγής στο νόμο για ενίσχυση των επενδύσεων. Και τρίτον -και σημαντικότερο- αντί να κυνηγούν χίμαιρες για αγώνα Φόρμουλα 1 (με το τεράστιο κόστος -και όχι μόνο- που συνεπάγεται), βάζουν πολύ πιο ρεαλιστικούς στόχους, που αυτοί, ναι, είναι πραγματοποιήσιμοι στην Ελλάδα. Όπως δήλωσε πρόσφατα ο πρόεδρος της εταιρείας, ο στόχος είναι η δημιουργία βιώσιμων εγκαταστάσεων που θα προσφέρουν ανταγωνιστικές τιμές για δραστηριότητες που απαιτούν τη χρήση πίστας, όπως π.χ. οι δοκιμές των αυτοκινητοβιομηχανιών. Κι αντί να πηγαίνει ο άλλος στη Μόντσα για να δοκιμάσει τους κινητήρες του και να πληρώνει 35.000 ευρώ τη μέρα, να έρχεται στην Πάτρα (με την πρόσβαση που εξασφαλίζει το διεθνές λιμάνι) και να πληρώνει το ένα πέμπτο του κόστους. Έτσι ναι, οι προτάσεις αρχίζουν να αποκτούν νόημα..._Π.Φ.
Auto Internet 
